Перепечатано с портала "Rowerem przez poludniowe Podlasie".
Постоянный адрес статьи http://www.rppp.pl/nasze-wyjazdy/2010.07.08/grunwald600.html



8 lipca 2010


Blisko 30 osób z Polski, Białorusi i Rosji, ruszyło 9 lipca spod bialskiej PSW w blisko 600km rowerową podróż. Trasa
rajdu zbliżona jest do historycznego przemarszu wojsk polsko litewskich, które 600 lat temu wyruszyły pola
grunwaldzkie by stoczyć tam z zakonem krzyżackim jedną z największych bitew średniowiecznej Europy.
Chęć sprawdzenia własnych możliwości, chęć poznania historii jednej z najważniejszych bitew w historii nie tylko
Polski ale i Europy, a także możliwość zobaczenia imprezy z okazji 600-lecia bitwy pod Grunwaldem to idee, które
przyświecały organizatorom i samym rowerzystom, którzy wzięli udział w rajdzie.

Organizatorami rajdu byli:
Instytut Turystyki i Rekreacji w Państwowej Szkole Wyższej im. Papieża Jana Pawła II w Białej Podlaskiej, Brzeski
Klub Sportowo-Turystyczny Kola-BOK oraz portal Rowerem przez Południowe Podlasie. Wsparcie finansowe zapewniła
organizacja Klub Rotary Biała Podlaska.





Czwartek 08 lipca 2010

Białorusini, biorący udział w rajdzie „Grunwald 600” przybywają rowerami do Białej Podlaskiej niespodziewanie,
wcześniej niż przypuszczali to rowerzyści z Białej. O godz. 17 spotkali się wszyscy przed starym budynkiem
Państwowej Szkoły Wyższej im. Papieża Jana Pawła II w Białej Podlaskiej.
Po krótkim zapoznaniu się Białorusini chcą wyruszyć do centrum by zwiedzić Białą, gdyż niektórzy nie mieli okazji tu
być jeszcze. Dziś trzeba wcześniej położyć się spać, gdyż jutro rano wyruszamy w trasę i trzeba nabrać sił na podróż.



Piątek 09 lipca 2010

Rajd rozpoczynamy od krótkiego spotkania bod budynkiem PSW. Krótką przemowę wygłasza rektor prof. zw. dr hab.
Mieczysław Adamowicz oraz prorektor prof. nadzw. dr hab. Józef Bergier. Krótki wstęp wygłasza także Jakub Sowa
(organizator) oraz Vladimir Bobko (z Brzeskiego stowarzyszenia Kola-BOK). Zjawiają się także media i kilka osób
wypowiada się przed kamerą i mikrofonem. Po takim organizacyjnym wstępie w końcu można wyruszyć w drogę. Stało się to, na co wszyscy tak długo czekali. W końcu można ruszać na Grunwald!
Równocześnie z nami wyrusza nasze oznakowane auto, które będzie przewozić przez cały rajd nasze bagaże a czasem
nawet uczestników. Z Białej Podlaskiej wyjeżdżamy pod eskortą policji.
W Leśnej Podlaskiej rowerzyści zatrzymują się na pierwszy odpoczynek. Tutaj gości z Białorusi zachwyciła piękna
bazylika. W Leśnej opuszcza uczestników Anna, która chciała pojechać z uczestnikami, chociaż fragment trasy.
Na obiad zatrzymujemy się w Konstantynowie. Tutaj mamy więcej czasu by bliżej się poznać. Trudno jest się połapać w
tych wszystkich imionach, ale wszyscy wiedzą, że jest jeszcze tyle dni, wiec jest czas by zapamiętać wszystkie
twarze. Czas na obiad mija szybko i czas ruszać w dalszą drogę. Teraz cykliści zmierzają w kierunku Siemiatycz. Nieopodal
Siemiatycz we wsi Czartajew, będzie pierwszy nocleg rowerzystów „Grunwaldu 600”. W samych Siemiatyczach rowerzyści
zatrzymali się nad zalewem, gdzie zażywamy kąpieli, a następnie w sklepie zaopatrują się w prowiant na kolację i
jutrzejsze śniadanie.
Nocleg w internacie w Czartajewie. Piotr, który miał odprowadzić uczestników do Czartajewa, zaczyna się zastanawiać
czy nie zostać na cały rajd. Wychodzi jednak na to, że jedzie do domu. Czy zostanie na cały rajd? Któż to teraz wie?
Podwieczorek, kąpiel i można rozpalać grilla. Nic nie integruje tak ludzi jak wieczorek przy grillu lub ognisku.
Szybko robi się ciemno i przychodzi późna godzina. Trzeba iść powoli spać, bo rano znowu ruszamy w trasę.


























Sobota 10 lipca 2010

Poranne przygotowania do wyjazdu i można ruszać. „Rycerze” ruszają w kierunku Drohiczyna. Tworzą się już dwie
kolumny. Jedna pod przewodnictwem Jakuba, druga pod wpływem Łukasza (małego).
W Drohiczynie postój i zwiedzanie muzeum diecezjalnego, gdzie rowerzyści zapoznają się z historią Drohiczyna i
diecezji Drohiczyńskiej. W Drohiczynie, kolejną atrakcją jest góra zamkowa, z której rozpościera się piękny widok na
rzekę Bug. Z Drohiczyna cykliści wyruszają w kierunku Sokołowa Podlaskiego. Ten fragment jest dosyć niebezpieczny,
gdyż na trasie jest sporo TIRów. Na szczęście do Sokołowa Podlaskiego, wszyscy docierają cali i zdrowi.
W parku w Sokołowie Podlaskim obiad. Niektórzy przyrządzają go wykorzystując swoje turystyczne kuchenki, a inni
udają się do lokalu, gdzie obiad podaje im piękna pani
Czas ruszać na miejsce noclegu. Zostało jeszcze trochę kilometrów a słońce jest bezlitosne. Rowerzyści postanawiają,
że zatrzymają się nad pierwszą lepszą rzeką lub jeziorem. No i udało się. Rzeka Liwiec idealnie nadaje się do
ochłodzenia. Po jeździe w takim upale kąpiel w rzece jest czymś cudownym!
W końcu uczestnicy rajdu docierają do Węgrowa, gdzie na polu namiotowym czeka na nich nocleg. Po kąpieli i
podwieczorku przyszedł czas na grilla. Rowerzyści jadą zobaczyć bitwę na polach grunwaldzkich, ale nie wiedzieli, że
znaleźli się w środku innej wojny. Wojny pomiędzy właścicielką campingu a dyskoteki położonej obok. Dyskoteki
odbywające się w lokalu są tak głośne, że część wypoczywających na campingu skarży się, że nie może spać. Część
rowerzystów także miała problemy z zaśnięciem przy głośnej muzyce.






























Niedziela 11 lipca 2010

W Węgrowie wita nas piękne słońce, które od samego rana grzeje mocno i nie daje pospać. Dziś trasa zapowiada się
dosyć spokojnie i nie jest bardzo długa. Pierwszy postój, zaraz po kilku kilometrach jazdy we wsi Liw, gdzie
zwiedzamy zamek, a dokładnie jego pozostałości.
Wielką niespodzianką tego dnia i chyba jedną z największych atrakcji tego rajdu okazuje się przeprawa przez rzekę.
Mapy jak to mapy, bywają różne. Ale nikt nie przypuszczał, że będzie musiał przeprawiać się przez rzekę wpław.
Okazało się bowiem, że most, który był na mapie, nie istniał w rzeczywistości. Niektórzy patrzyli na pomysł
przeprawy z przerażeniem w oczach, ale w końcu przekonali się do takiego pomysłu. Śmiechu nie było końca.
Kilkanaście kilometrów dalej znowu podjeżdżamy pod Liwiec, gdzie zatrzymujemy się na obiad. Niektórzy też korzystają
i okazji i zażywają kąpieli w chłodzącej wodzie rzeki. Rzeka jest płytka ale ma silny nurt, który jak się okazuje
może być okazją do różnego rodzaju zabaw w wodzie
Czas w końcu opuścić to miłe miejsce i ruszać dalej. Po drodze do Wyszkowa, widać zalew, na którym już kąpię się
kilku uczestników rajdu. Niektórzy mają im za złe, że odłączyli się od grupy i sami ruszyli w kierunku gdzie
zaplanowany jest. Rowerzyści docierają w końcu do szkoły w Wyszkowie, gdzie będą spać. Kilka delegacji do sklepu i można zasiadać do kolacji. Dzisiejsza kolacja jest wyjątkowa, bo jeden z rowerzystów – Wiktor, obchodzi właśnie swoje urodziny. Kilka toastów i „Happy birthady” rozweselają zebranych przy stole ludzi.
Tego wieczora, niektórzy wybrali się do klubu Manhattan, gdzie przy piwku śledzili mundial, a dokładniej finał
mundialu. Reszta została w szkole i słuchała meczu w radio. W pewnym momencie dało się słyszeć zewsząd okrzyk
„Gooool!”. Wtedy już wszystko było jasne. Mamy nowego mistrza świata!




























Poniedziałek 12 lipca 2010

Wszyscy rano są trochę pomęczeni wczorajszymi wieczornymi atrakcjami ale dziś trzeba wyruszać wyjątkowo rano. 7 rano
i już na rowerach! Trzeba wyjechać wcześniej, bo nie dosyć, że pogoda ma być upalna to jeszcze przed rowerzystami
najdłuższy odcinek rajdu – blisko 100km. W Nowym Dworze Mazowieckim planowany jest obiad. Wcześniej na kilka minut postój w Serocku w samym centrum miasta, gdzie rowerzyści chłodzą się odrobinę w miejskiej fontannie. Dojazd do miasta jest bardzo trudny, gdyż na drodze ciągnie się kilkukilometrowy korek TIRów. Pomiędzy wielkimi autami slalomem przemykają rowery uczestników rajdu.

Było gorąco ale się udało!! Do Nowego Dworu wszyscy dotarli bardzo szybko. Już o 11 wszyscy wylegiwali się w centrum
w cieniu drzew. Blisko 60 km rowerzyści przejechali przed obiadem. Ten „rekord” podczas tego rajdu już nie zostanie
pobity. Obiad w Nowym Dworze. Kolejni rowerzyści zauważają, że zupki chińskie nie są zbyt pożywne i na takim rajdzie trzeba zjeść porządnie. Kilka lokali gastronomicznych w mieście jest, więc jest z czego wybrać. Niektórzy wolą dania
domowe, niektórzy fast foody a niektórzy raczą się kebabem. Po obiedzie, niektórzy zostali w miejskim skwerku,
reszta udał się zaś nad rzekę Narew. Tam niektórzy skorzystali z okazji i ochłodzili się w wodzie tej pięknej rzeki.
Z Nowego Dworu równolegle do Wisły rowerzyści zjeżdżają w kierunku Czerwińska nad Wisłą, miejsca które na mapie
bitwy pod Grunwaldem było bardzo ważne. To tutaj zebrały się chorągwie z różnych części Polski, które ruszyły w
kierunku państwa zakonnego. Po mieścinie oprowadza nas nowo poznany znajomy, który z wielką fascynacją opowiada historię tego miejsca. Kościół z 1155 roku robi wrażenie na wszystkich. Także centrum Czerwińska, które wygląda jakby czas zatrzymał się tutaj bardzo dawno temu. W szkole w Czerwińsku spotykamy grupę rowerzystów z Wielkopolski, którzy również śpią w tej szkole i także jadą na Grunwald. Podróżują jednak trochę inną drogą niż my.



























Wtorek 13 lipca 2010

Rowerzyści z Wielkopolski nazwani żartobliwie przez nas „dziadki” wyruszają przed nami. Dziś nasi rowerzyści
zmierzają do Bieżunia. Dzisiejsza droga prowadzi przez miasteczka, wsie, pola, łąki i lasy. Jeden chce asfaltu i
łatwej drogi, drugi lubi polne gruntowe drogi, gdzie trzeba włożyć więcej siły. Nikomu się nie dogodzi, więc trzeba
przejechać wszystko. Z takim założeniem wyszedł Jakub, który dzień wcześniej opracował dokładną trasę na wtorek.
W niewielkim miasteczku Raciąż, rowerzyści zatrzymują się by zjeść obiad i nabrać sił na dalszą drogę. Wtorkowa
trasa jest również długa jak poprzedniego dnia i tylko kilka kilometrów brakuje do „setki”.
Kolejna szkoła, w której śpimy, to szkoła w Bieżuniu. Tutaj wracamy klimatem do Szkolnych lat. Edyta i Łukasz uczą
obcokrajowców polskiego alfabetu. Czy ta dwójka nadaje się na nauczycieli? O to trzeba by było zapytać chyba samych
uczniów …
































Środa 14 lipca 2010

Poranek w Bieżuniu i znowu gorąco. Nie ma dnia, żeby słońce nie grzało od samego świtu. Wszyscy są już trochę tym
pomęczeni. Ale jakoś bez większych problemów dwie grupy szybko się zbierają i wyruszają w kierunku Działdowa.
Ktoś chyba wysłuchał marudzenia na pogodę i upał jakby zelżał, już nie jest tak ciężko. Wieje jednak mocny wiatr.
Dziś dwie grupy połączyły się w jedną a Ci, którzy tak rwali się do przodu wyruszyli pierwsi. Łukasz i Jakub jadą
na przodzie i co kilka kilometrów zmieniają się, gdyż pierwszemu, który przeciera szlak przy takim wietrze jest
strasznie ciężko jechać. Reszta jadąca w kolumnie ma łatwo, bo nie wieje im w twarz tak silny wiatr. Mimo iż aura
nie sprzyjała, rowerzyści bez postoju przejeżdżają od rana grubo ponad 20km bez zatrzymywania się. Jak na grupę, to
chyba sporo. Rowerzyści w końcu mijają granicę województw i wjeżdżają do Warmińsko-Mazurskiego. Tutaj też widać
istotne zmiany w krajobrazie. Tym naturalnym i tym stworzonym przez człowieka. Czuć po prostu „inny klimat”. Od
Bieżunia do Lidzbarku, jedziemy cały czas nad rzeką Wkrą i co jakiś czas możemy raczyć się pięknymi widokami.
Na obiad zatrzymujemy się w pięknym miasteczku Lidzbarku. Gdzie w odróżnieniu od poprzednich miast i miasteczek jest
mnóstwo budynków z czerwonej cegły. W Lidzbarku warto było na chwilę się ruszyć i pozwiedzać okolicę.
Część osób poszła nad jezioro „Lidzbardzkie” z nieźle zagospodarowaną plażą po to by się pokąpać, pograć w piłkę na
plaży lub po prostu poleżeć w cieniu drzew. Duzy i mały Łukasz, chcieli podziwiać niewiasty chodzące po plaży,
jednak chłopcy stwierdzili, że mało coś tych pięknych niewiast. No cóż …
Po obiedzie, po kąpieli i po szukani niewiast, czas ruszać do Działdowa, gdzie czeka na nas już szkoła. Tam też
docieramy i zostajemy na nocleg. Jutro krótki i lekki dzień, więc postanowione zostało, że wyjedzie się trochę
później, by rano mieć czas na zwiedzanie Działdowa.
W szkole rajdowcy śpią w dwóch salach lekcyjnych w wielkiej nowoczesnej hali sportowej. Tutaj w nocy da się słyszeć
również głośny ryk bądź chrapanie, bliżej niezidentyfikowanej istoty. Niektórzy opuszczają salę by w spokoju móc
zasnąć na korytarzu. Już nawet dźwięk pracującego automatu z napojami łatwiej wytrzymać, niż dźwięki tajemniczej
istoty czającej się w ciemnościach szkoły.





























Czwartek 15 lipca 2010

Z Działdowa czas ruszać w trasę w kierunku Dąbrówna, gdzie ostatecznie rozbijemy obóz. To ostatni dzień jazdy więc
można ruszać trochę później. Rankiem, wszyscy wyruszają do centrum Działdowa, by pozwiedzać te piękne zabytkowe
miasto, z zamkiem, rynkiem w otoczeniu starych kamieniczek. Po krótkiej wycieczce wracamy, aby wyruszyć rowerami w
dalszą drogę. Kiedy zapakowaliśmy bagaże do naszego samochodu nasz kierowca Arek chciał już wyruszać aby jeszcze zakupić dla nas wodę na drogę, pech chciał że auto nie chciało zapalić. Jedna próba, druga próba, trzecia…i nic. Arek rozkłada ręce, zbiera się coraz więcej osób przy samochodzie. Kilka z nich zagląda pod maskę, ale przyczyna nadal nie jest znana. Wreszcie za kierownicą siada Maxim i sprawnym ruchem ręki i nogi udaje mu się odpalić auto bez problemu ! Cud… Na
szczęście, nasze ciężkie bagaże jadą dalej samochodem. Do Nidzicy, gdzie planowany jest obiad, rowerzyście docierają bocznymi, mało uczęszczanymi drogami. Dzięki temu po
drodze mogą podziwiać piękne widoki. Małe wiejskie kościółki, wielkie pola rozłożone na pagórkach i jeziora, których
w tym regionie jest przecież sporo. W trasie Joanna, najmłodsza kobieta wśród uczestników rajdu zauważa przy drodze
telefon. Podnosi go Sasha, by spytać się czy ktoś z „naszych” go nie zgubił. No i, okazuje się że telefon jest
bezpański. W Nidzicy rowerzyści zatrzymują się pod wielkim i pięknym krzyżackim zamkiem. Tutaj niektórzy udają się do muzeum, niektórzy robią zdjęcia przy narzędziach tortur, inni jeszcze zostają pod zamkiem by się posilić. Kiedy już się
wszyscy zebrali by wyruszać w dalszą drogę odezwał się bezpański telefon. Właściciel telefonu, po uzgodnieniu z
Sashą przybyłby odebrać zgubę. Sasha dostał znaleźne (pół litra) i można było ruszać w dalszą podróż.
Pod wieczór dotarliśmy do Dąbrówna. Gdzie na polu namiotowym stało już sporo rozłożonych namiotów. Tego dnia do
grupy rowerzystów miał dołączyć Jarek z Parczewa, jednak miała małe problemy z pociągiem i musiał z Warszawy do
Dąbrówna przyjechać rowerem. Zrobił ponad 200km w jeden dzień by się z nami spotkać i wkrótce razem z nami wyruszyć
na pola Grunwaldu. Kolega zyskał dzięki temu ksywkę „Bystryj (Szybki) Jarek”.













































Piątek 16 lipca 2010

Rowerzyści z Białej zjawili się pod Grunwaldem dzień wcześniej niż potrzeba, wiec był czas na to by odpocząć po
ponad tygodniowej jeździe w Dąbrównie, lub zobaczyć przygotowania do sobotniej imprezy. Większość pojechała do
Grunwaldu i tam oglądała próbę generalną inscenizacji bitwy. Był wtedy tez czas by zobaczyć wszystkie stragany i
kupić pamiątki. Dobrym pomysłem było zjawienie się dzień wcześniej, bo w sobotę trudno było się dostać do
jakiegokolwiek stoiska z pamiątkami. W piątek Arek (kierowca) wraz z Łukaszem, Jakubem, Włodkiem, Andreyem i Maksimem pojechali do Olsztynka by kupić wcześniej bilety na powrót. Jakież było ich zdziwienie, gdy okazało się, że w Olsztynku nie działają kasy biletowe, a bilety na pociąg będzie trzeba kupić u konduktora.
Bilety biletami, trudno się mówi. Ale dzisiaj na rowerzystów czeka jeszcze ognisko na podsumowanie całego rajdu.

Trzeba, więc zrobić „drobne” zakupy. Tutaj Biedronka znowu nie zawodzi.
Późnym popołudniem do Dąbrówna dociera Piotr, który jechał z uczestnikami cały pierwszy dzień i który wahał się czy
zostać na całym rajdzie czy nie. Chyba bardzo żałował decyzji, że nie pojechał na całość.
Przyszedł wieczór i wyczekiwane ognisko. Każdy uczestnik dostał pamiątkową monetę i kartkę pocztową z okazji
600-lecia bitwy pod Grunwaldem. Edyta i Renata rozdały kilku osobom szarfy, za ich oryginalność. Największą nagrodą
była szarfa „Mistrza Końcówki”, którą otrzymał, jakże zasłużenie Sasha. Wieczór był pełen wrażeń i wszyscy poszli
spać bardzo zadowoleni. Niektórzy, skorzystali nawet z ciepłej nocy i kąpali się w jeziorze późną nocą Atrakcji
tego wieczoru było oczywiście dużo, dużo więcej, ale chyba lepiej by każdy z uczestników zachował niektóre rzeczy
dla siebie. O wszystkim nie trzeba przecież od razu pisać prawda?













Sobota 17 lipca 2010

Tak długo wyczekiwany dzień. To dziś setki tysięcy ludzi, w tym rowerzyści rajdu „Grunwald 600” przybyli na pola
grunwaldzkie by zobaczyć inscenizację bitwy, która rozegrała się tutaj 600 lat temu. Bitwa ta przyczyniła się do
osłabienia Krzyżaków i późniejszej ich klęski. Trudno stwierdzić ile osób zjawiło się na Grunwladzie. Wiadomo tylko tyle że było ich niewyobrażalnie dużo. Przy takim tłumie oraz przy żarze, który lał się z nieba trudno było zobaczyć cokolwiek. Trzeba przyznać, że organizatorzy imprezy nie byli przygotowani na taki napływ ludzi.
Kilometrowe korki to tylko jedno. Największą wadą imprezy było to, że za dużo osób chciało na tym zarobić. Namiot
VIPów, namioty i bannery reklamowe innych firm zasłaniały widok ludziom, którzy przybyli by zobaczyć inscenizację.
Horrendalnie drogie pamiątki i nie tylko pamiątki sprawiły, że wiele osób było niezadowolonych z imprezy. Niektórzy
nawet na nią nie dotarli, chociaż wyruszyli kilka godzin wcześniej. Po imprezie trzeba było wrócić do Dąbrówna, co okazało się nie lada wyczynem. Nawet rowerem ciężko było wyjechać ciasnymi zakorkowanymi drogami, gdzie oprócz samochodów poruszały się tłumy ludzi. Gdy wszyscy dotarli do Dąbrówna przyszedł czas się pożegnać, kilka osób z Białorusi wynajętym samochodem wyruszyło do domu. Zabrała się z nimi również Joanna.

























Niedziela 18 lipca 2010

Wstawać się nie chce, ale trzeba … Czas wracać do domu. Jakoś tak smutno się każdemu zrobiło, bo te półtora tygodnia
zleciało bardzo szybko. Od rano bardzo brzydka pogoda pochmurno i słychać pomruki burzy. Trzeba szybko się zbierać,
bo jak przyjdzie deszcz, to wszystko zmoczy. Kilka minut i wszyscy spakowali cały swój majdan, było to najszybsze
pakowanie w czasie rajdu. Nie minęło kilka chwil i przyszła wielka ulewa. Zmoczyła wszystkich ludzi na campingu, którzy nie obudzili się tak wcześnie jak my. Deszcz nie przestaje padać a jakoś trzeba dostać się do Olsztynka na pociąg. No cóż, kierowca Arek będzie musiał zrobić dwa kursy i raz zabrać rowery a raz ludzi. Tak też robi.
W końcu wszyscy trafiają do Olsztynka. Tam na peronie wyczekują już pociągu do Warszawy. Przyjeżdża punktualnie. W
Warszawie na dworcu wschodnim przesiadka do pociągu, który jedzie prosto do Białej Podlaskiej. Stamtąd do granicy z
Białorusią już blisko …


































Nie sposób jest opisać wszystko, ale najważniejsze rzeczy zostały przedstawione. Najwięcej zostanie jednak w pamięci
uczestników, którzy jak sami mówili rajd zapamiętają na długo i jest to dla nich niesamowite przeżycie, które z
chęcią doświadczyliby jeszcze raz.
No cóż zobaczymy co przyniesie przyszłość ….